Mamy wśród płockich wspinaczy Mistrza Świata Juniorów i Mistrzynię Świata Seniorów w TWISTERZE na ściance wspinaczkowej! Zawody przyciągnęły wspinaczy szukających dobrej zabawy i to właśnie dostali!
Klara Babicz - studentka języka chińskiego, która czas wolny przeznacza na wspinanie. Można ją spotkać zarówno na zawodach wspinaczkowych, rozsianych po Polsce, na ściankach w jej rodzinnym mieście i Wrocławiu, a także w skałach, w których uwielbia przebywać i łoić dróżki. Dużo podróżuje, dokumentując wszystko skrzętnie na Instagramie
Damian przez tydzień dzielił się na instagram stories spostrzeżeniami dotyczącymi korzystania z Niezbędnika Wspinacza. Mogliśmy zobaczyć jak wygląda jego trening, a nawet zadawać pytania podczas relacji na żywo. Teraz czas na podsumowanie i parę pytań.
Klaudia Buczek - zawodniczka olimpijskiej kadry narodowej we wspinaczce sportowej. Wielokrotna mistrzyni Polski, mistrzyni świata juniorów i wicemistrzyni świata we wspinaczce sportowej na czas. Wspinaczka z zamiłowania i pasji. Klaudia przez tydzień dzieliła się na swoim instagramie i facebooku spostrzeżeniami dotyczącymi korzystania z Niezbędnika. Zobaczyliśmy kawałek jej świata i dowiedzieliśmy się na co najbardziej zwraca uwagę podczas treningu. Teraz czas na podsumowanie i parę pytań.
Hit the road, Jack! – leci w głośniku, a my suniemy – o dziwo wcale nie tak dziurawą drogą, jak się spodziewaliśmy. O Albanii krąży wiele zniesławiających ją pogłosek – że brudno, że dziury, że nie ma warunków do jazdy samochodem… Owszem, nie jest idealnie, ale, ale! Albania zmienia się i rozbudowuje tak dynamicznie, że mapy powinny być aktualizowane co roku, podobnie jak przewodniki po tym kraju. Jedziemy. T. prowadzi, a ja studiuję przewodnik, żałując, że nie możemy się za bardzo zatrzymywać po drodze – okno pogodowe w górach ma trwać jakieś dwa dni, trzeba zmierzać prosto do celu. Jednak… nie mogę się powstrzymać.
- Co powiesz na Albanię? – rzuca T. lekko.
- Albania? Dlaczego Al… dlaczego nie! – Odpowiedziałam bez przekonania, jednak desperacko złakniona podróży. Tyle dobrych słów słyszałam o Bałkanach, lecz nigdy nie wgłębiałam się w temat mocniej. W głowie od razu pojawiły się dwa skojarzenia: autostop i wakacje nad morzem. Autostop raczej nie wypali; morze jest piękne, ale wylegiwanie się na plaży nie jest moim ulubionym sposobem spędzania czasu.
- Są tam jakieś góry?
- Ha, podoba mi się twoje myślenie! Co powiesz na najwyższy szczyt państwa?
W poniższym artykule przedstawię cały proces myślowy jaki doprowadził mnie do stworzenia Niezbędnika Wspinacza. Cofnijmy się więc w czasie. Jest wiosna roku 2016, a ja pierwszy raz jadę w skały z paczką wspinaczy z Płocka. Są wśród nas tacy, którzy wspina
W książce Trening Wspinaczkowy Erica Horsta przeczytałam kiedyś, że trzeba kochać wspinanie mimo wszystko. Nie ważne czy jest to perfekcyjne poprowadzenie drogi czy bolesna walka z przeciwnościami, bo dzięki temu stajemy się lepszym wspinaczem i bardziej odpornym człowiekiem.
(...) kilka miesięcy później, pojechałam pierwszy raz w skały. W Sokoliki. Jakie było moje zdziwienie jak okazało się, że to nie dokładnie to samo co wspinanie na panelu. Kto zabrał chwyty? Kto zabrał stopnie? Jak ja się mam tutaj wspinać? Czyli o ciężkich gór i wspinania początkach i świecie z innnej planety.
Na początku czerwca, jako trzeci w Polsce, nasz ambasador Adam Mach pokonał najtrudniejszą drogę w Polsce - Stal Mielec wycenioną na VI.8+, a zaledwie tydzień później wpiął się w łańcuch na drodze Acapulco Extension za VI.8. Dodać trzeba, że dwa lata wcześniej Adam na swoje konto wrzucił pierwsze VI.8 w Jaskini Mamutowej - drogę o pięknej, gibkiej i dzikiej nazwie Capoeira - i wtedy właśnie zaczął myśleć o Acapulco i Stali Mielec. O tej drugiej napisał wtedy: Wydaje mi się, że Stal rokuje najbardziej… Ale w sobotę zmykam znowu na miesiąc do pracy, także droga będzie musiała poczekać. Obie drogi na Adama poczekały, a o szczegółach opowie on sam w poniższym wywiadzie.
Dugi artykuł z serii W poszukiwaniu flow poświęcę dwóm zagadnieniom. Pierwszym będzie koncepcja expected performance zone. Ciężko mi znaleźć jakiś sensowny odpowiednik tego w naszym ojczystym języku. Można powiedzieć że są to takie widełki, które określają spodziewane rezultaty naszego występu na zawodach czy wyjazdu w skały. Później postaram się wytłumaczyć dlaczego tak często mówimy, że "nie mam formy" i w jaki paradoksalny sposób te zjawiska ze sobą się łączą.
W Omanie wszyscy gdzieś jeżdżą. Patrzysz - jest droga. Prędzej czy później - a raczej prędzej - coś po niej przejedzie. My, żeby nie wyróżniać się za bardzo z tłumu, też stwierdziliśmy że będziemy jeździć. Choć i tak zdradza nas jasny odcień skóry i środkowoeuropejskie rysy twarzy, nie mówiąc już o lśniących z dwunastu kilometrów - blond włosach Magdy. To jest zupełnie nie do przeskoczenia. Ale może jakoś pójdzie, a właściwie… pojedzie. Mamy nawet auto i to w kolorze białym. Jest to tu dość częste, bo słońce dobitnie daje o sobie znać, a wiadomo biały odbija. Większość samochodów jest tu więc biała, reasumując – wyglądamy prawie jak tutejsi.
To miał być szybki świąteczny wypad. Trzy, może cztery dni w OSP na rozwspin(!), powrót do Polski i dalszy załadunek. Jak to jednak często bywa, życie weryfikuje wszelkie plany. I tak zamiast zamiast w deszczowym OSP, wylądowaliśmy w słonecznej Sycylii.
Wspinam się od prawie 10 lat, psychologię studiuję od dwóch. Należę do osób mających ‘słabą psychę’, czyli bardzo źle wspina mi się pod jakąkolwiek presją, nie wspominając o sytuacji zawodów, w których start zawsze kojarzył mi się z mentalnym terrorem ;). Poszukując odpowiedzi na pytania dlaczego tak się dzieje i co można zrobić, aby to zmienić przeczytałem sporo tekstów i rozmawiałem z wieloma osobami, a obserwacja siebie i innych weryfikowała stawiane przeze mnie tezy i poznawane metody.
Wchodzisz do pracowni artystki. W środku widzisz mnóstwo fascynujących przedmiotów rozłożonych w pomieszczeniu w mniej lub bardziej zorganizowany sposób. Nie wiesz do czego służą, ale wszystko to wygląda świetnie. Oprócz tego, z regałów i ścian wołają do Ciebie piękne, małe i duże dzieła sztuki, które zrobiła Beata lub jej podopieczni.
W reżimie treningowym nie ma urlopów. Jedyny okres kiedy mam wakacje to czas roztrenowania po sezonie, jakieś 2-3 tygodnie w październiku. Ktoś by mógł powiedzieć, że przecież cały czas gdzieś jeździmy i pół świata zwiedzamy na zawodach. I tak - to prawda, ale to nie są wakacje. Są to wspaniałe podróże i wspomnienia, ale jedziemy na zawody i to jest priorytet. Przykładowo, na niemal trzytygodniowym wyjeździe do Chin, zwiedzania jest może cztery dni, a czuję, że i tak zawyżyłam tę liczbę.
Pewnego razu wybraliśmy się do magicznego lasu… Słyszeliśmy o nim od dawna, jednak w różnoraki sposób plany odwiedzenia go były krzyżowane. Wreszcie w tym roku się udało, spakowaliśmy cały niezbędny sprzęt i pojechaliśmy...
Zastanawialiście się kiedyś, co sprawia, że macie ochotę iść na trening? Albo zrobić jeszcze jedną wstawkę w drogę? Zrobić o jedno więcej powtórzenie na drążku? Dziś chciałabym opowiedzieć Wam o moich wspinaczkowych inspiracjach. Są to moje największe źródła motywacji do treningów, wspinania i po prostu życia.
Mówię to otwarcie i jestem z tego dumny: uczę się z YouTube'a. Chcesz wiedzieć jakie filmy znalazłem? Chętnie się tym z Tobą podzielę.
Jak to bywa z postanowieniami, gdy już zapadną, człowieka zaczynają nękać wątpliwości: „A może pierwsze miejsce pod kreską to właśnie moje miejsce”, „Przyjadą silne laski z Krakowa, zawsze mnie z finału wyrzucały, czemu tym razem ma być inaczej?”, „Przecież nawet nie trenowałam pod zawody, poza tym jestem po ponadmiesięcznym tripie z liną”…
Wchodząc pierwszy raz do Teplic można poczuć się jak w raju. Niesamowity krajobraz, wąwóz rozciągający się kilometrami oraz niezwykłe formacje skalne sięgające nawet kilkadziesiąt metrów wysokości.
Zwykle wracając z wyjazdu myślę sobie “i co teraz?” - w kontekście treningu dosłownie nie wiem co ze sobą zrobić - wracać do projektów w Polskich skałach? Ładować na panelu? Odzyskiwać utraconą w skałach moc? Skupić się na boulderach? Czasówkach? Może zacząć ładować pod Olimpiadę? Może rest?
Jeśli jeszcze nie słyszałeś o grimpi, bardzo się cieszę, że to właśnie w ten sposób się poznajemy! Dlaczego? Bo jesteśmy czymś więcej niż marką odzieżową. Chcemy uczyć, opowiadać, inspirować i być z Tobą wszędzie tam, gdzie masz do czynienia z wyzwaniami i wysokością.
